Tromp Boatrace: trainen, racen en genieten, en ook nog B2 in de pocket!

Ongeveer twee maanden geleden kwamen er twee dromen van Marica tegelijk uit: boordroeien in een gladde vier en roeien met vrouwen van zo’n beetje dezelfde lengte als zijzelf had. De uitkomst van deze dromen leverde een ploegje van vier vrouwen op: de ‘Long Tall ladies’ Liesbeth, Marica, Carla en Inge. Samen in de Nimmerzat met de Tromp boatrace als doel voor ogen. Marie-Jose zal ons de wedstrijd door sturen.

Nog voor de eerste training hadden we al met een uitdaging te dealen: alle vier wilden we het liefst op bakboord roeien… na wat geëxperimenteer en de absolute stelligheid van Liesbeth dat zij toch echt niet op stuurboord kon roeien, trainden we verder met Inge als stuurboord-slag, Carla en Marica in het middenschip en Liesbeth op boeg.. maar dan dus wel op bakboord. Met dank aan Kees-Jan, die de Nimmerzat voor ons om wilde riggeren hiervoor.

Van wiebelig werd het minder wiebelig, van steeds weer vallen over stuurboord werd het afwisselend vallen over stuurboord en over bakboord, en gaande weg roeiden we steeds stabieler, en soms weer even niet…maar als we hard gingen, gingen we best goed.

Kees-Jan coachte ons de eerste paar trainingen vanaf het stuurstoeltje, Job nam de coaching over op de fiets vanaf de kant. Met wisselende stuurvrouwen gingen we steeds weer naar het kanaal, heen en weer, heen en weer. Piramidetje, oefeningen met stopjes, tubben, roeien zonder clippen, alles moest bijdragen aan verbetering van onze halen. En dan vervolgens hard terug over het kanaal, de IJssel op en door de haven heen op tempo tot voor het vlot. Want: 5,3 km moet je gevoeld hebben om het te kunnen racen.

Zaterdagochtend 19 oktober, 8 uur in de ochtend en nog donker: 5 vrouwen die de Nimmerzat overduwen van het clubhuis naar het strandje. Met natte voeten de boot omhoog brengen, daar afriggeren en opladen op de botenwagen: we gaan als enige ploeg naar Hilversum en rijden dus dit keer zelf met de botenwagen. Of beter: Inge rijdt met de botenwagen. Voor de eerste keer, zonder mannen, zonder ervaren aanwijzingen van botenwagentrekkers die dit vaker hebben gedaan. Bandjes over de boot goed vast, het net over de riggers en de palen in de wagen, botenwagen op de trekhaak. We fixen het prima met elkaar en gaan op weg: womenpower!

We naderen het botenterrein in Hilversum en de vele gele gladde Empachers op al die botenwagens stralen ons tegemoet. Sommigen van ons zijn even onder de indruk van al die gele pracht en praal. Er zijn drie botenterreinen en we moeten ons dan ook telefonisch vooraf melden. Een dame in hesje vraagt ons verbaasd: “U heeft maar 1 boot bij u?”. Ja we hebben alleen onze oude trouwe Nimmerzat bij ons… Botenwagentje op z’n plek, snel opriggeren, rugnummers halen, omkleden en kijken naar de andere ploegen. Wim en Joost hebben al gevaren om 9 uur. De een beter dan de ander, en fijn dat ze er nog zijn om ons aan te moedigen. We zijn helemaal in wedstrijdstemming en hebben onze strakke ‘flatteuze’ wedstrijdpakjes aan. Wij zijn er klaar voor.

Carla’s zoon en zijn vriendin zijn er ook. Ook zij zullen ons aanmoedigen: in hun studentenogen zijn we “competitieroeiers” in een compo-boat. Onze Nimmerzat steekt inderdaad amateuristisch en log af tegen al dat snelle materiaal. En ook wij voelen ons met onze 49 tot 74 jaar wat afsteken tegen al dat jonge strakke studentenspul. Toch deert het ook niet: de sfeer is gezellig, het roeiwater is geweldig. Het botenterrein comfortabel en de faciliteiten zijn er prima.

Oproeien met nummer 276 zegt ook wel wat over deze race: het is echt druk. Veel skiffeurs racen voor een kwalificatie in het bondsklassement.  Een soort van ‘ranking the stars’. En dat merken we als we zijn gestart: Skiffeurs , snel en stoer, roeien ons 1 voor 1 voorbij.. degene die vooraan varen doen dat al snel, de latere skiffeurs wat langzamer.  Of ze varen onbedoeld eerst bijna op ons in, om ons vervolgens, na geschreeuw van coach of ons, voorbij te varen. “Ogen in de boot!” roept Marie-Jose door haar retro-coxbox.  Ja, dat is lastig zeg! Wat leiden al die skiffeurs af… maar grote stukken gaat het eigenlijk heel lekker…

En waar zijn de damensveterinnen van De Hoop? Die dames die overigens een stuk minder veteranig zijn dan wij.. dertigers schatten we in. En ook hun boot is een stuk minder ‘veteraan’ dan onze Nimmerzat:  … en met een coxbox mét batterijen , dat ook. We hebben ze overigens niet meer gezien of gehoord: ze zijn voor ons gestart en voor ons gebleven… het zat er dik in.

Wie we wel hebben gehoord waren onze fijne, filmende, coachende en aanmoedigende supporters: Wim, Joost, Koen en Anne. Langs de kant op de fiets, op de bruggen, bij de start en bij de finish, en aan het vlot. Zo top! En na afloop nog een bemoedigend appje van Job, onze tele-coach op dat moment: hij had de uitslagen online gevolgd en vond dat we toch goed hadden gevaren. Lief van hem.

Het was een leuke ervaring: in twee maanden tijd trainen, racen en genieten! Zo tof, boordroeien. En ook nog B2 in de pocket, dat is ook nog eens mooi meegenomen.

Dank aan iedereen die dit project mede heeft mogelijk gemaakt!