IJsselregatta 2013
Zondagochtend rond 7 uur word ik gewekt door mijn dochtertje. Ze kan niet meer slapen van de regen. Nou ja, de voorspellingen op buienradar van de avond ervoor kloppen tenminste. Goed teken denk ik, dan is het vanmiddag in ieder geval droog. Ik heb besloten het rustig aan te doen en mij mentaal goed voor te bereiden op de wedstrijd. Stevig ontbijt en nog even papa zijn voor mijn gezin.
Even voor 11:30 uur vertrek ik naar het botenhuis. Het is inmiddels droog, maar nog wel behoorlijk fris. Goed aankleden dan maar tijdens de wedstrijd. Op de dijk is het al gezellig druk. De loods is gezien het weer een welkome aanvulling om ons botenhuis te ontlasten van alle gasten. Even mijn tas droppen in de bagagewagen die mooi droog staat en maar eens kijken of mijn teamgenoten al gearriveerd zijn.
Ik vind ze verspreid over het botenhuis en kom tot de conclusie dat ik de laatste ben en dat iedereen er al is. De stuurliedenvergadering is in volle gang en ik besluit nog even stilletjes naar onze vertrouwde boot te gaan. Handvatten even ontvetten en nog maar eens naar de lucht kijken hoe het weer zich ontwikkeld. Toch nog een laagje uittrekken of voor de zekerheid de blauwe Isala-sweater nog maar even aanhouden?
Rond 13:00 uur begint het toch wel te kriebelen en Kees-Jan spoort ons aan om toch vooral maar niet te lang te wachten met het oproeien. Terloops kijk ik nog even naar mijn medestanders van Isala. Ik denk: Hmm, het kan nog wel eens lastig worden. Een snelle huisarts in een mixed team, een IT-er die een topteam heeft samengesteld van sterke roeiers van verschillende verenigingen en ‘onze stuur’ die ervaren heren in een boord-boot met een behoorlijke correctiefactor naar de finish loodst.
Het wachten is nog op Jan, die vooral niemand wil missen bij het Chinese buffet na afloop. Bovendien blijkt hij toch wel erg veel bagage bij zich te hebben. Gelukkig kan hij nog iemand vinden die het mee naar Deventer wil nemen.
We gaan het water op. In de haven is het een prachtig schouwspel van de vele deelnemende boten. De achten blijven indrukwekkend. Alle extra lagen kunnen uit om zo één enkel laagje over te houden. Een vrouwelijke stuur een eindje verderop blijkt zich ook te warm te hebben gekleed en gooit iets uit, wat wordt aangemoedigd door een aantal heren.
Bijna 14:00 uur en er kan eindelijk gestart worden. Een en ander verloopt wat rommelig maar eindelijk mogen wij ook gaan. Eenmaal op de IJssel zien de omstandigheden er goed uit. Totdat de Griftheren die twee boten na ons gestart zijn al direct aan een inhaalrace beginnen. Dit wordt een leuke uitdaging, denk ik, om die voor te blijven.
Achter ons doemt het volgende gevaar op in de vorm van een binnenvaartschip dat vanuit het Twentekanaal dwars de IJssel op komt drijven. Onze stuur Marie-José neemt de juiste beslissing om aan bak te gaan varen, maar de binnenvaartschipper denkt hier anders over en blokkeert volledig de doorgang. Snel kiest onze stuur om maar weer aan stuurboord te gaan varen, wat ze adequaat uitvoert. Het heeft ons nauwelijks tijd gekost. De boten achter ons hebben meer last van de boot van Rijkswaterstaat die onbedoeld veel te veel golven maakt en zenuwachtig om het binnenvaartschip manoeuvreert. Hoezo assistentie?
Het stukje tot voorbij het gat van Gorssel gaat hij lekker. Bij tijd en wijle loopt de boot mooi en kunnen we al onze krachten en frustraties botvieren op de mooie IJssel. Het liefelijk toespreken door onze cox contrasteert mooi met het gebulder van Marcel. De stemming zit er goed in.
Maar dan, even voorbij het pondje doemt een rondvaartboot van Rederij Scheers op. Kunnen we hebben, zou je denken, ware het niet dat hij even uit het midden aan stuurboordzijde vaart. Razend snel word er besloten om maar te kiezen voor het grootste gat en stuur op stuur te passeren. Dit blijk strategisch de juiste zet, zo hebben we het minste last van de golven. Alleen mijn thuisfront, dat ons vanaf het veerhoofd staat aan te moedigen, kan ons niet van dichtbij zien. Nou ja, zo lijkt het voor mijn kinderen of we een grotere voorsprong hebben. Op naar de A1 waar we nog even een acht met mannen passeren die je in de kroeg met u aan spreekt. Even verderop vaart een sloep die worstelt met de weerstand, wat ons weer even een extra boost geeft.
Ik besef dat we niet ingehaald zijn door een ander team in tegenstelling tot eerdere edities. Bijna aangekomen bij de kade van Deventer komt ineens toch nog een gladde 4 erg snel dichterbij. Zie ik het nou goed en is het een damesteam, of toch een mix? Maakt niet uit, ze zullen ons koste wat kost niet inhalen. De stad schiet snel aan ons voorbij met een enkele toeschouwer op de kade. We passeren de spoorbrug en de finish is voor onze stuur al in zicht; nog steeds zijn we niet ingehaald. Een jong stel moedigt ons aan bij de laatste meters. Dat blijkt Peters dochter te zijn, maar daar kom ik later achter.
We hebben vrijwel alles gegeven als de toeter klinkt, ik heb er een goed gevoel over. Nu nog de vraag of we binnen het uur zijn gebleven. We vertrokken rond 14:00 uur en inmiddels is het net 15:00 uur geweest. Later blijkt dat we de magische grens van 60 minuten niet hebben gehaald. Om precies te zijn 1:01:58. Ik ben er blij mee. Eenmaal met voet aan vaste wal komen al snel meerdere Isalanen ook van het water. Iedereen is moe maar voldaan. Er zullen vast hele scherpe tijden tussen zitten, wat later bij de uitslag duidelijk wordt. Twee boten van Isala hebben absoluut sneller dan geroeid dan wij, maar als schrale troost hebben zij ook niet binnen het uur kunnen roeien. Douwe is zelfs eerder in Deventer dan zijn vrouw en kind. Hij wordt hartelijk onthaald met een beetje verbaasd klinkend: "Oh, ben je er al?" Na het toepassen van de correctiefactoren blijkt dat er toch heel wat boten een snellere tijd hebben neergezet dan wij. Hoe dan ook hulde aan alle deelnemers!
Het is nog best gezellig bij Daventria als we besluiten terug te gaan naar Zutphen. Het boten afladen gaat gesmeerd en in no-time liggen ze op hun vertrouwde plek in het botenhuis. Precies op tijd arriveert onze Chinees. Dat gaat er in als koek en het biertje smaakt ook lekkerder dan anders. Met zijn allen hebben we er weer een mooie dag van gemaakt en ik denk als ik op mijn fiets naar huis stap: voor elkaar. Of zoals de Tsjechen zeggen: a je to!
René Kooij
Bekijk hier de foto's.